+3000m mét uitzicht
Door: Hink zelf
Blijf op de hoogte en volg Hink
21 Augustus 2010 | Oostenrijk, Zell am See
Oostenrijk is een kruispunt in Europa. Een grens tussen oost- en west. Dat soort dingen hoor je vaker over landen, maar in Oostenrijk is goed merkbaar dat het ook echt zo is. Vooral het aantal Tsjechen is opvallend groot. Daarnaast zie je veel Italianen en – hoe kan het ook anders – Duitsers.
Oh, en Hollanders zijn ook niet echt een unieke verschijning.
Verder kom je Slowaken, Roemenen, Hongaren en Polen tegen. Niet om te werken, zoals in Nederland, maar gewoon lekker op vakantie. En zo kom je dus wel wat opvallende reizigers tegen. Zoals een Harley met een aanhanger waarvan ik me serieus afvraag of het geen vouwwagen is.
Of een Smart met een aanhanger, ook niet alledaags. En vind je een Smart in de bergen opvallend dan staan er op deze camping zo maar even 10 op een rij. Verder nog een Duitser die samen met zijn zoontje door Oostenrijk reist op een motorscooter met lederen zadeltassen, en 3 Tsjechische gasten op bromscooters. En nadat het gisteren mooi weer is geworden word de camping ook overspoeld door motorrijders. Waar zaten die toen het regende? Laatst vermeldenswaardig zijn twee Tsjechen die met hun auto op de camping staan. Alleen een auto, geen tent. Ze hebben twee mountainbikes waarmee ze overal naartoe rijden, en ze slapen in de auto. Lijkt mij niet erg comfortabel na een lange fietstocht je achter in een auto te moeten wringen om te slapen, maar ieder zijn voorkeur.
En onze voorkeur is kamperen met een beetje luxe, zodat het wel vakantie blijft. Dus hebben we een hele verzameling spullen bij, zoals een elektrische waterkoker, koelkastje, lampen, BBQ, Skottelwok, vierdelige pannenset, uitgebreide picknickset en een voorraad eten waarmee we het eind van de maand zouden kunnen halen. Zo doen wij het, want zo willen we het.
Vandaag gaan we weer eens op pad met de fiets, onze beurse billetjes zijn inmiddels wel weer genezen. Dus rijden we het Kaprunnertal in. Op de kaart een nagenoeg vlakke rit. Dat is wel lekker na twee dagen bergop banjeren.
Maar wat naïef. In Oostenrijk bestaat ´vlak´ niet. En zo botsen we na een poosje vals plat tegen een stevige klim aan. Ketting op het binnenblad, verstand op nul en trappen tot je boven bent met de mond wijd open. Een voorbeeld dat de zweetklieren enthousiast volgen. Gelukkig volgt na de klim een heftige daling waar de teller weer op zestig kilometer per uur komt te staan. Maar het laatste stuk word ik gek. Alle duidt erop dat we naar beneden rijden. De weg loopt zichtbaar af, de bomen staan in een korte hoek op de weg, de horizon voor me ligt lager dan waar ik nu ben. We dalen, het kan niet anders. En toch trap ik me het leplazerus. Ik rij al in een vrij lichte versnelling, maar het is nog te zwaar. Ik moet terugschakelen alsof we klimmen. Maar het kan niet, de weg loopt af. Ik word knettergek. Het komt zo ver dat ik de remmen nakijk, of ze niet aanlopen, zo zwaar trapt het. Ik moet uiteindelijk maar toegeven dat we klimmen. Een schoolvoorbeeld van ´vals plat´.
Aan het einde van het dal wacht een serie van drie kabelbanen die ons van 900m hoogte naar de top van de Kitzsteinhorn te transporteren, op 3029m. We twijfelen nog even want het kost weer € 46,- en we zijn tenslotte al een keer op drie kilometer geweest. Het was ook helemaal het doel voor vandaag niet om weer een berg op te gaan. Dit leek ons gewoon een mooi fietstochtje. We hadden wel een kabelbaan op de kaart zien staan, maar die vind je in Oostenrijk op elke hoek van de straat. Wel is het vandaag helder, en het lijkt ons wel leuk op 3km ook daadwerkelijk eens iets te kunnen zien. Dus kieperen we de portemonnee leeg en mag ik weer zes keer in die verschrikkelijke bakjes aan die veel te dunne kabeltjes.
Boven wacht ons een spectaculair uitzicht. We zien niet alleen het dal onder ons, maar ook het volgende dal, en het dal daarna, en het dal daarna. In een folder word zelfs beweerd dat je op sommige dagen Venetië kunt zien liggen. Dat kunnen we niet bevestigen, maar in de verte zie ik volgens mij een scheve kerktoren die verdraaid veel op die van Nieuwe Tonge lijkt.
Er ligt op deze bergtop geen sneeuw, zoals op de Gefrorene Wand van de week. Daar zakten we tot onze knieën weg. Hier is het een kaal rotslandschap met hier en daar een plak opgevroren sneeuw. Een soort mislukte minigletsjers.
Door het lekkere zonnetje is het ook helemaal niet koud. Van de week was het gaaf vanwege de sneeuw, maar hier sta je op het dak van, ik zal niet zeggen ´de wereld´ maar wel van Europa. Natuurlijk zijn er wel een paar toppen hoger, maar alles wat ik vanaf hier kan zien ligt onder ons.
Het terugfietsen is gaaf. Het enige klimmetje valt erg mee en daarna storten we met een noodvaart het dal in. Gevolgd door een stuk positief vals plat, waar we ook tegen de 40 km/u aanhouden. Zo zijn we in 45 minuten op de camping.
We douchen het zweet weg, trekken een fles wijn open en stoken de BBQ op. Dat laatste is een beetje improviseren, want ik heb net mijn 140ste BBQ gekocht en die zit nog nieuw in de doos, dus moet ik nog in elkaar zetten. Ook hebben we geen aanmaakblokjes. Ik dacht dat op te vangen door lampolie te gebruiken, iets wat ik wel vaker doen en wat goed werkt. Maar ja, we hebben lampolie gekocht die niet brand. Dat wilde hij al niet in de lamp, en dus ook niet op de BBQ. Ik probeer het nog wel voor de zekerheid. Kolen er in, olie erover, vlam erbij, niks. Er moet papier aan te pas komen om het vuur op gang te krijgen en dat is wel een beetje een afgang voor een BBQ-fanaat als ik.
Ik heb er wel een beetje om gevraagd natuurlijk. Gisteren waren een groep Duitsers aan het BBQ-en en heb ik Nicoline in geuren en kleuren zitten vertellen dat ´Duisters niet kunnen BBQ-en´ dat ze ´altijd grote rookwolken maken´ en ´zwart eten hebben´. “Geloof me, er is er geen één die het fatsoenlijk kan” waren mijn woorden.
Maar ik heb geen rook gezien, maken we potverdorie mee dat deze Duisters wél kunnen BBQ-en, en zit ik vandaag te klooien met stukjes papier. Ik gooi er nog wat kolen op, kieper de hele fles lampolie erover en krijg als dank nog veel meer rook. Papier, vlam, olie, vlam, papier, olie, vlam, steekvlam! Kijk, die had ik nodig. Eindelijk worden de briketten roodgloeiend en kunnen we bakken.
Oh, en Hollanders zijn ook niet echt een unieke verschijning.
Verder kom je Slowaken, Roemenen, Hongaren en Polen tegen. Niet om te werken, zoals in Nederland, maar gewoon lekker op vakantie. En zo kom je dus wel wat opvallende reizigers tegen. Zoals een Harley met een aanhanger waarvan ik me serieus afvraag of het geen vouwwagen is.
Of een Smart met een aanhanger, ook niet alledaags. En vind je een Smart in de bergen opvallend dan staan er op deze camping zo maar even 10 op een rij. Verder nog een Duitser die samen met zijn zoontje door Oostenrijk reist op een motorscooter met lederen zadeltassen, en 3 Tsjechische gasten op bromscooters. En nadat het gisteren mooi weer is geworden word de camping ook overspoeld door motorrijders. Waar zaten die toen het regende? Laatst vermeldenswaardig zijn twee Tsjechen die met hun auto op de camping staan. Alleen een auto, geen tent. Ze hebben twee mountainbikes waarmee ze overal naartoe rijden, en ze slapen in de auto. Lijkt mij niet erg comfortabel na een lange fietstocht je achter in een auto te moeten wringen om te slapen, maar ieder zijn voorkeur.
En onze voorkeur is kamperen met een beetje luxe, zodat het wel vakantie blijft. Dus hebben we een hele verzameling spullen bij, zoals een elektrische waterkoker, koelkastje, lampen, BBQ, Skottelwok, vierdelige pannenset, uitgebreide picknickset en een voorraad eten waarmee we het eind van de maand zouden kunnen halen. Zo doen wij het, want zo willen we het.
Vandaag gaan we weer eens op pad met de fiets, onze beurse billetjes zijn inmiddels wel weer genezen. Dus rijden we het Kaprunnertal in. Op de kaart een nagenoeg vlakke rit. Dat is wel lekker na twee dagen bergop banjeren.
Maar wat naïef. In Oostenrijk bestaat ´vlak´ niet. En zo botsen we na een poosje vals plat tegen een stevige klim aan. Ketting op het binnenblad, verstand op nul en trappen tot je boven bent met de mond wijd open. Een voorbeeld dat de zweetklieren enthousiast volgen. Gelukkig volgt na de klim een heftige daling waar de teller weer op zestig kilometer per uur komt te staan. Maar het laatste stuk word ik gek. Alle duidt erop dat we naar beneden rijden. De weg loopt zichtbaar af, de bomen staan in een korte hoek op de weg, de horizon voor me ligt lager dan waar ik nu ben. We dalen, het kan niet anders. En toch trap ik me het leplazerus. Ik rij al in een vrij lichte versnelling, maar het is nog te zwaar. Ik moet terugschakelen alsof we klimmen. Maar het kan niet, de weg loopt af. Ik word knettergek. Het komt zo ver dat ik de remmen nakijk, of ze niet aanlopen, zo zwaar trapt het. Ik moet uiteindelijk maar toegeven dat we klimmen. Een schoolvoorbeeld van ´vals plat´.
Aan het einde van het dal wacht een serie van drie kabelbanen die ons van 900m hoogte naar de top van de Kitzsteinhorn te transporteren, op 3029m. We twijfelen nog even want het kost weer € 46,- en we zijn tenslotte al een keer op drie kilometer geweest. Het was ook helemaal het doel voor vandaag niet om weer een berg op te gaan. Dit leek ons gewoon een mooi fietstochtje. We hadden wel een kabelbaan op de kaart zien staan, maar die vind je in Oostenrijk op elke hoek van de straat. Wel is het vandaag helder, en het lijkt ons wel leuk op 3km ook daadwerkelijk eens iets te kunnen zien. Dus kieperen we de portemonnee leeg en mag ik weer zes keer in die verschrikkelijke bakjes aan die veel te dunne kabeltjes.
Boven wacht ons een spectaculair uitzicht. We zien niet alleen het dal onder ons, maar ook het volgende dal, en het dal daarna, en het dal daarna. In een folder word zelfs beweerd dat je op sommige dagen Venetië kunt zien liggen. Dat kunnen we niet bevestigen, maar in de verte zie ik volgens mij een scheve kerktoren die verdraaid veel op die van Nieuwe Tonge lijkt.
Er ligt op deze bergtop geen sneeuw, zoals op de Gefrorene Wand van de week. Daar zakten we tot onze knieën weg. Hier is het een kaal rotslandschap met hier en daar een plak opgevroren sneeuw. Een soort mislukte minigletsjers.
Door het lekkere zonnetje is het ook helemaal niet koud. Van de week was het gaaf vanwege de sneeuw, maar hier sta je op het dak van, ik zal niet zeggen ´de wereld´ maar wel van Europa. Natuurlijk zijn er wel een paar toppen hoger, maar alles wat ik vanaf hier kan zien ligt onder ons.
Het terugfietsen is gaaf. Het enige klimmetje valt erg mee en daarna storten we met een noodvaart het dal in. Gevolgd door een stuk positief vals plat, waar we ook tegen de 40 km/u aanhouden. Zo zijn we in 45 minuten op de camping.
We douchen het zweet weg, trekken een fles wijn open en stoken de BBQ op. Dat laatste is een beetje improviseren, want ik heb net mijn 140ste BBQ gekocht en die zit nog nieuw in de doos, dus moet ik nog in elkaar zetten. Ook hebben we geen aanmaakblokjes. Ik dacht dat op te vangen door lampolie te gebruiken, iets wat ik wel vaker doen en wat goed werkt. Maar ja, we hebben lampolie gekocht die niet brand. Dat wilde hij al niet in de lamp, en dus ook niet op de BBQ. Ik probeer het nog wel voor de zekerheid. Kolen er in, olie erover, vlam erbij, niks. Er moet papier aan te pas komen om het vuur op gang te krijgen en dat is wel een beetje een afgang voor een BBQ-fanaat als ik.
Ik heb er wel een beetje om gevraagd natuurlijk. Gisteren waren een groep Duitsers aan het BBQ-en en heb ik Nicoline in geuren en kleuren zitten vertellen dat ´Duisters niet kunnen BBQ-en´ dat ze ´altijd grote rookwolken maken´ en ´zwart eten hebben´. “Geloof me, er is er geen één die het fatsoenlijk kan” waren mijn woorden.
Maar ik heb geen rook gezien, maken we potverdorie mee dat deze Duisters wél kunnen BBQ-en, en zit ik vandaag te klooien met stukjes papier. Ik gooi er nog wat kolen op, kieper de hele fles lampolie erover en krijg als dank nog veel meer rook. Papier, vlam, olie, vlam, papier, olie, vlam, steekvlam! Kijk, die had ik nodig. Eindelijk worden de briketten roodgloeiend en kunnen we bakken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
