Koninginnerit

Vandaag een rustdag, Nicoline voelt zich niet helemaal lekker dus doen we het even kalm aan.
We beginnen met uitslapen, rustig ontbijten en een bakje koffie voor de tent, waar het in het zonnetje heerlijk toeven is. Het weer zal vandaag en de komende dagen fantastisch worden, zo luiden de voorspellingen. Zon, ontspanning, rust, kalmte, dat zijn de sleutelwoorden voor vandaag.
En dan trekt er ineens een karavaan Smarts langs de camping, precies waar wij voor de tent zitten. We staan namelijk aan de rand van de camping, en aan de andere kant van de heg is een drukke weg waar ’s nachts veel vrachtverkeer overheen komt. Die rijden dus op een goede meter afstand van ons hoofd. Ga ter vergelijking maar eens met je luchtbed op de vluchtstrook van de A16 liggen, dan weet je hoe het is.
Maar terug naar de Smarts. Het zijn er niet zomaar een paar, maar honderden van die kleine blokkendoosjes in een lange stoet. Helaas is een deel ervan volgebouwd met toeters, bellen, sirenes en geluidsinstallaties waarvan ik me afvraag hoe je ze in een Smart gepropt krijgt. Want met een beetje versterker en twee boxen is het al vol lijkt me. Ze veroorzaken een lange file en ik begin te denken dat ik mijn ‘honderden’ naar boven moet gaan bijstellen als het nog lang doorgaat.
Een Europees Smarttreffen of zoiets?Ik zal het thuis een Googlen.
[note achteraf: Inmiddels heb ik dat gedaa,n en inderdaad zijn we getuige geweest van de jaarlijkse Europese Smartbijeenkomst in Zell am See. Smart liefhebbers uit heel Europa komen daar bij elkaar op het vliegveld om te vieren dat ze, tja wat? In een Smart rijden? In elk geval zag het er op de foto’s uit dat ze een aardig feestje hebben gebouwd. Ik heb getracht het aantal deelnemers te achterhalen, maar mijn aanvraag als lid van het Smart-forum werd afgewezen omdat ik geen Smart bezit… ]
Halverwege de middag moet ik toch even wat energie kwijt. Ik trek mijn fietskleding aan en rij over het fietspad richting Zell am See. Lijkt me een mooie route, zo langs het water. Nicoline blijft bij de tent, die voelt zich nog steeds niet super en heeft meer baat bij rust.

Na 2,5 km sta ik al midden in het centrum, beetje korte fietstocht. Na een rondje door het dorp vind ik een weg, of beter gezegd straat, bergop. Ik begin aan de klim en merk dat het niet zo lekker gaat. Gisteren ging het klimmen veel beter. Slechte benen noemen ze dat, of ‘klotepoten’ heb ik ook wel eens gehoord. Maar gisteren was ik al goed warm gereden toen het klimmen begon, misschien zit daarin het verschil. Na een tijdje klimmen stort ik in en hijg uit, over mijn stuur hangend. Tering, en zo ver ben ik nog niet. Er zijn daarna nog twee pauzes nodig voordat ik een beetje in mijn ritme kom. Het hele stuk (4,5km) op het allerkleinste verzet, dat had ik nog niet meegemaakt. Voor deze vakantie had ik het lichtste verzet zelfs nog nooit gebruikt. De tandwielen waren nog splinternieuw, net als het zwaarste. In Nederland heb je die 27 versnellingen niet nodig. Eigenlijk voldoen drie versnellingen al. Eentje voor wind tegen, eentje voor wind mee en eentje voor windstil. Maar in Oostenrijk zou ik er nog wel een paar versnellingen bij willen hebben.
Helemaal naar de kloten kom ik aan bij Gasthaus Jaga-Alm. Het moet een prachtig uitzicht zijn, maar ik zie alles dubbel doordat mijn ogen vol zweet zitten. Ik kies voor deze heftige klim ook wel de warmste dag van de maand uit, en van die dag het warmste tijdstip. Zweet druipt op de grond en ik weet bij god niet waar ik de zuurstof vandaan moet halen. Zo staan die gasten in de Tour de France er toch nooit bij als ze op de top van de Alpe d’Huez aankomen. In elk geval stel ik mijn deelname aan De Tour nog maar een jaartje uit. Als je op een plat eiland onder zeeniveau geboren word, ben je niet geschikt tegen bergen op te fietsen. Laat mij maar door de polder rijden als een “Eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant…”.
Een beetje omhoog is nog wel leuk, maar dit werk is een maatje te groot. Ik probeer met trillende handen het zweet uit mijn ogen te vegen. En met wat beter zicht begin ik me af te vragen hoe ik de afdaling ga overleven. Over dit smalle, erg steile pad met scherpe bochten en diepe afgrond die begint waar het asfalt ophoud.
Gisteren was het wel leuk om bijna 70 km/u te rijden, maar dat was op een mooie brede, overzichtelijke weg. Dit hier is een geitenpad, en geiten lopen niet zo vaak 60 km/u.
Ik rem zo vaak en zo hard als ik denk dat de kleine remblokjes aankunnen, en dender met een gevoel tussen hoop en vrees van bocht naar bocht. Zonder bijtrappen en mét remmen geeft de teller al 60 km/u aan. Halverwege wordt de weg wat breder maar rij ik tussen de huizen, en zijn er zijstraten waaruit redelijk wat verkeer komt. Auto’s in Oostenrijk hebben over het algemeen niet zo heel veel aandacht voor fietsers, die moeten maar zien te remmen. Ik ben dus blij als ik beneden sta.
Mijn remmen voelen gloeiend heet aan. Ik kijk op mijn klokje en reken uit: 4,5 km klimmen duurde 45 minuten het zelfde stuk dalen zes minuten.
Het liefste zou ik nu direct naar de camping fietsen om als een reanimatiepop in het gras te gaan liggen. Maar dan kan ik morgen niet uit mijn slaapzak komen van de spierpijn. Ik besluit een rondje om de Zellersee te doen om ‘los te rijden’.
Of het echt geholpen heb weet ik niet. Het is half negen ’s avonds als ik dit schrijf en mijn benen willen helemaal niks meer. En dat ik goed diep in ‘het rood’ heb gereden blijkt wel uit mijn hartslag die nu nog steeds boven de 100 is, terwijl ik rustig op een stoel zit.
Helaas zijn we omringt door sukkels, die veel te dicht op onze tent staan. Vooral die Duitse klojo, die gisteren wel netjes vroeg of hij daar mocht staan, maar wel zei dat het slechts voor één nachtje was. Ik weet niet hoe ze in Duitsland tot één tellen, maar bij ons betekent het dat je gaat slapen als het donker word en opzout zodra de zon weer schijnt.
Als we ons twee tellen omdraaien staat er weer een auto voor de tent. Een boze blik help dan wel, maar tien minuten later staat de volgende weer te trappelen om ons in te bouwen. Het begrip ‘vol’ wil er niet in bij de receptiemedewerkers geloof ik. Het zijn afgebakende plekjes, maar dat zegt blijkbaar niet zoveel. We staan op een dubbele plek, voor twee tenten dus. Maar er staan nu al vier tenten, drie auto’s, een motor en een scooter. Allemaal best, maar daarmee moet het wel ophouden, en het liefst morgen een aantal ervan wegwezen.
Noteren voor de volgende keer: een rolletje rood/wit gestreept afzetlint en een paar paaltjes meenemen.

Een stukje verderop staat nog een stel met een krijsende baby, daar zal je naast staan zeg. Zo’n kind snapt toch niks van een tent. Die ziet ineens een stuk zeil om zijn wiegje. Maar goed, we zullen de sociale campinggast uithangen. Raar eigenlijk, dat iedereen schijnt te vinden dat je op een camping gezellig met de buren moet zijn. Want in oorsprong is kamperen toch teruggaan naar de natuur, en genieten van rust en stilte?