Uitrusten is een kunst

Zittend in een hot-tub in Omarama, Nieuw Zeeland, vorig jaar, voelden we alle spanning uit onze stijve spieren vloeien. Het vele autorijden van de weken ervoor had zijn sporen achtergelaten, maar het weldadig warme water maakte alles weer goed. Ook de koppies kwamen tot rust. Zo relaxend in het grote bad kwamen we tot de conclusie dat we eigenlijk zelden eens écht ontspannen. Klinkt raar van twee levensgenieters als wij, maar toch ook weer niet. De buitenwereld hoort alleen dat we ‘weer op vakantie gaan’. Maar die reizen zijn altijd behoorlijk intensief. We reizen in een strak schema naar een ver oord, of leggen een grote afstand af naar de volgende mooie bezienswaardigheid. En zijn we niet onderweg, dan zijn we actief op alle mogelijke manieren op land, in- of onder water, in de lucht, de bergen of onder de grond. We wandelen, we klimmen, we fietsen, we varen, drijven, zwemmen of verzuipen. Als het maar snel gaat, zwaar is of heftig. En het liefst alle drie tegelijk.
Zelfs op de meest relaxte plek ter wereld, de Stille Zuidzee. Op de paradijselijke Cook Eilanden met parelwitte bountystranden, ver van alles wat met haast te maken heeft, en waar een taboe heerst op het begrip: ‘tijd’. De perfecte plaats voor een honeymoon zoals je ze alleen in films ziet.
En wat doen wij? Wij trekken een paar bergschoenen aan en banjeren door rivieren en over zandpaden in het – overigens schitterende – binnenland. Een andere dag scheuren we met een buggy over stoffige binnenwegen en zelfs op de meest rustige dag blèren we op een scooter over het eiland. Hetzelfde gebeurde op Madeira. Aan de kust zon en 250 C, ideaal weer om lekker aan het zwembad te liggen. Maar wij lopen in de bergen, waar het regent en ijskoud is. Moet ik nu nog over Italië beginnen, waar men in het dal op terrassen zat, terwijl wij op de motor in de sneeuw over een bergpas reden?
Kortom, echt eens onderuitgezakt in een luie stoel, de hele dag niks doen is er nooit bij. En dat zou wel moet, dus gaan we dat vandaag toch eens doen. Ontbijt, bakje koffie, en dan met een goed boek onder de luifel. Heerlijk. Wij doen vandaag niets. Vandaag is het vakantie.
Half drie lig ik in het water en zwem in hoog tempo naar de overkant van het meer. Drie kwartier lang zwem ik me suf, tussen de kano’s en waterfietsen in het helemaal niet zo warme water.
Met verzuurde armen strompel ik daarna hijgend terug naar de tent. Het was toch bijna gelukt dat niets doen.
Toch is er van alles gebeurd hoor. Het is opvallend wat je ziet als je een dagje campingasten ‘kiekt’.
Ten eerste is die klootzak naast ons weg. Ik weet het, ik ken hem niet en zou niet moeten oordelen. Maar ik heb vannacht (weer) vier uur lang wakker gelegen omdat hij op een meter naast me lag te snurken en hoesten. Opgeruimd staat netjes. Nu die andere nog, die mijn haringen heeft gejat.
Wie doet zoiets nou? Ze stonden twee meter voor de ingang van onze tent in de grond, met de scheerlijnen er nog aan. Iedereen kon zien dat ze van onze luifel waren, die we ’s nachts dichtritsen omdat hij tevens dienst doet als voordeur. En vanmorgen: foetsie.
Één van de twee was krom, en bij die vent tegenover ons staat ineens een verdomd veel op de mijne lijkende kromme haring in de grond, die totaal anders is dan die hij heeft. Wat moet je daar nou mee? Ik had de haring bij vertrek toch weggegooid dus wat dat betreft interesseert het me niet. Maar wat een zielig figuur.

Niet alleen de tent naast ons is vertrokken, eigenlijk is bijna de hele camping leeggelopen.
Allemaal Duisters, Tsjechen en Oostenrijkers die vandaag huiswaarts keren denk ik, morgen weer lekker aan het werk jongens.
Ik moet niet te hard lachen, want wij hebben ook nog maar één dag in Oostenrijk voor we weer door Duitsland naar huis mogen rijden. Klinkt stom, maar ik heb helemaal niet het idee dat het hard is gegaan. Ik heb het gevoel dat we al eeuwen, nou goed, weken van huis zijn. Kan betekenen dat het niets leuk is. Want de tijd vliegt alleen als je het naar je zin hebt. Maar die verklaring wil ik toch niet gebruiken. Ik houd het er op dat we genoten hebben en voldaan zijn. Wat overigens niet betekent dat ik het niet nog een poosje zou kunnen uithouden. Maar ik zou in dat geval wel op zoek gaan naar een goede lokale sportmasseur.