Zillertal
Door: Hink zelf
Blijf op de hoogte en volg Hink
19 Augustus 2010 | Oostenrijk, Zell am See
Vroeg op weg richting het Zillertal. De bestemming die we als bestemming overslaan maar vandaag wel onze dagbestemming is. Onderweg maken we een stop bij de Krimmler Wasserfal. Tegenwoordig durven we het weer aan. Sinds Nieuw Zeeland lijkt onze ‘droogstaande waterval-vloek’ zijn grootste werking te hebben verloren. En watervallen, bergpassen en dalen bezoeken is meteen een goede manier om ons financiële daggemiddelde weer een beetje op aanvaardbaar peil te krijgen. In het dure Wenen is het nogal opgelopen.
Vanaf het parkeerterrein is het nog wel een wandeling naar de waterval, die op verschillende manieren te bezichtigen is. Je kunt kiezen uit een aantal wandelingen die variëren in lengte en stijgingspercentage. Wij bekijken alle opties, maken een keuze, kunnen de juiste borden niet vinden en lopen maar gewoon een pad op. We zien wel waar we uitkomen.
17
Het is een stevige klim maar door de vele uitkijkposten is het wel een leuke. Diverse keren proberen we een mooie foto te maken, maar we moeten even afwachten of de lens niet vol zit met waterdruppels. De waterval stort nogal over een vrij groot gebied een fijne waternevel uit.
Want het is een echte waterval hoor, tonnen water storten met een heerlijk gebulder de berg af.
Boven aangekomen besluiten we wat te drinken in een bergrestaurant. Omdat een plaatselijk buitje ons wat langer vasthoud dan de bedoeling was nemen we er ook nog maar een apfelstrudel achteraan. Tijdens de afdaling komen we grote groepen mensen tegen die zuchtend en steunend omhoog ploeteren. ‘Zeker net een paar bussen aangekomen’ denk ik hardop. Maar het worden er meer en meer die zich het pad langs de waterval opwerken. Beneden staan mensen rijen dik voor de kassa. Blijkbaar is dit een veel populairdere attractie dan wij dachten. Het is eigenlijk toevallig dat we hier zo vroeg waren, maar wat zijn we daar blij om. Tussen die massa over dat pad omhoog lijkt me geen pretje.
We rijden verder over een met haarspeldbochten bezaaide weg, naar de Gerlopas, en aan de andere kant weer naar beneden. Het valt me op dat veel auto’s zo raar dalen. Op de rechte stukken stuiven ze met een noodgang omlaag, gaan vol op de rem, en gaan als een drol door de bocht.
Zo lopen wij in de bochten steeds uit, en worden weer ingelopen op de recht stukken. Ik rij namelijk gewoon relaxt naar beneden, laat daarbij de snelheid niet te hoog oplopen, hoef daardoor niet zo hard te remmen en rol lekker soepel door de bochten. Veel ontspanner manier van dalen en veiliger.
Het laatste stuk staat er een bord met ‘pas op, koeien op de weg’. Zulke borden hebben we thuis ook, met ‘overstekend wild’. En veel meer dan een konijn heb ik nog nooit zien oversteken. Dus het zal hier ook wel niet zoveel voorstellen. Ik heb het nog niet bedacht of er staan vier koeien op de weg. Midden op de weg te, ja wat eigenlijk? Grazen gaat moeilijk op asfalt. Wat ze er ook doen, ze hebben het naar hun zin want aan de kant gaan is er niet bij. Aan beide kanten ontstaat een opstopping met auto’s die allen geduldig wachten tot de koeien tijd hebben een paar stappen richting de berm te doen. Tjonge, lijkt India wel.
Uiteindelijk komen we in het plaatje Hintertux, achter het plaatsje Tux. ‘Hinter’ is ‘ Achter’, dus achter Tux ligt Hintertux. Hoe verzin je het.
Hier stoppen we. Kan ook niet anders want de weg houd hier op. We komen voor een bezoek aan een echt grote jongen. Onze eerste berg van boven de 3000m, de ‘Gefrorener wand’. Niet echt een stoere naam voor een berg trouwens.
Met drie kabelbanen komen we vanuit het dal op 3250m hoogte. Vanuit de zon staan we in drie kwartier in de sneeuw. We kijken wat rond op de top en schieten wat foto’s. Een paar lokale helden gaat met een snowboard een ijzige piste af. Verder is er niet veel te zien.
In tegenstelling tot de meeste bergtoppen heeft deze geen restaurant. En uitzicht hebben we niet want we staan in een dikke mist. Niet meteen roepen dat wij altijd in de mist staan op een berg, want op deze hoogte spreek je eigenlijk niet van mist. Dit zijn gewoon de wolken. Hier is het 90% van de tijd niet helder. Maar who cares? We staan op 3250m, een beetje reiziger heeft die hoogte op zijn CV staan. En wij nu ook.
We nemen de kabelbaan weer naar beneden en zien onderweg de berg veranderen van besneeuwd naar rotsachtig en vervolgens steeds groener worden met steeds meer gras en passeren de boomgrens. Uiteindelijk staan we weer in het groene en zonnige Zillertal. We hebben het weer overleefd. Mijn hobby zal het nooit worden, kabelbanen, maar het is wel een makkelijke manier om boven op een berg te komen. Al ben je welbeschouwd knettergek als je 46 euro betaald voor een kabelbaan die je naar een bergtop brengt waar je niks ziet. Maar ach, dat rechttrekken van het financiële daggemiddelde was slechts een voornemen. Het ging al mis bij de € 4,- parkeergeld en tweemaal € 6,- intree bij de waterval en de € 7,50 tol op de Gerlopas. En dat is helemaal zot, koop je eerst een tolvignet, kun je ook nog eens apart tol betalen op een bergpas.
De terugweg gaat in het begin lekker. Met klimmen is de Caddy niet de snelste maar hij komt wel boven. In het dalen is hij – en zijn bestuurder – echter een kei. We rijden gewoon met de locals mee. Ook al rijden die dus zo vreemd. Oostenrijkers, Italianen en Duitsers die commentaar krijgen op hun rijden in de bergen van een Hollander, dat zegt toch wel wat (over beide partijen…)
Maar op de klim naar de Gerlopas treffen we een Poolse touringcar. Er vormt zich een ware file achter hem, en door de bochtige weg is het onmogelijk op een veilige manier in te halen. De locals deert dat niet echt. Zij halen gewoon in en gaan er vanuit dat er geen tegenligger de bocht om komt. Misschien wordt je in de bergen geboren met een zesde zintuig dat om een hoekje kan kijken.
Hoe dan ook, ik doe het niet na. Dus hobbelen we mopperend achter de touringcar aan. Wat doet dat grote spul op dit kleine weggetje? Ja, die mensen mogen ook van de mooie weg genieten, maar doe dat dan niet als ik er lang moet. Na een hele tijd komt er eindelijk een recht stuk en durven ook wij er voorbij. Tijdens de daling zien we een stuwmeer dat we op de heenweg niet gezien hadden. Dus we stoppen om wat foto’s te maken. Niet handig, terwijl we teruglopen naar de auto rijd er een Poolse touringcar voorbij.
Vanaf het parkeerterrein is het nog wel een wandeling naar de waterval, die op verschillende manieren te bezichtigen is. Je kunt kiezen uit een aantal wandelingen die variëren in lengte en stijgingspercentage. Wij bekijken alle opties, maken een keuze, kunnen de juiste borden niet vinden en lopen maar gewoon een pad op. We zien wel waar we uitkomen.
17
Het is een stevige klim maar door de vele uitkijkposten is het wel een leuke. Diverse keren proberen we een mooie foto te maken, maar we moeten even afwachten of de lens niet vol zit met waterdruppels. De waterval stort nogal over een vrij groot gebied een fijne waternevel uit.
Want het is een echte waterval hoor, tonnen water storten met een heerlijk gebulder de berg af.
Boven aangekomen besluiten we wat te drinken in een bergrestaurant. Omdat een plaatselijk buitje ons wat langer vasthoud dan de bedoeling was nemen we er ook nog maar een apfelstrudel achteraan. Tijdens de afdaling komen we grote groepen mensen tegen die zuchtend en steunend omhoog ploeteren. ‘Zeker net een paar bussen aangekomen’ denk ik hardop. Maar het worden er meer en meer die zich het pad langs de waterval opwerken. Beneden staan mensen rijen dik voor de kassa. Blijkbaar is dit een veel populairdere attractie dan wij dachten. Het is eigenlijk toevallig dat we hier zo vroeg waren, maar wat zijn we daar blij om. Tussen die massa over dat pad omhoog lijkt me geen pretje.
We rijden verder over een met haarspeldbochten bezaaide weg, naar de Gerlopas, en aan de andere kant weer naar beneden. Het valt me op dat veel auto’s zo raar dalen. Op de rechte stukken stuiven ze met een noodgang omlaag, gaan vol op de rem, en gaan als een drol door de bocht.
Zo lopen wij in de bochten steeds uit, en worden weer ingelopen op de recht stukken. Ik rij namelijk gewoon relaxt naar beneden, laat daarbij de snelheid niet te hoog oplopen, hoef daardoor niet zo hard te remmen en rol lekker soepel door de bochten. Veel ontspanner manier van dalen en veiliger.
Het laatste stuk staat er een bord met ‘pas op, koeien op de weg’. Zulke borden hebben we thuis ook, met ‘overstekend wild’. En veel meer dan een konijn heb ik nog nooit zien oversteken. Dus het zal hier ook wel niet zoveel voorstellen. Ik heb het nog niet bedacht of er staan vier koeien op de weg. Midden op de weg te, ja wat eigenlijk? Grazen gaat moeilijk op asfalt. Wat ze er ook doen, ze hebben het naar hun zin want aan de kant gaan is er niet bij. Aan beide kanten ontstaat een opstopping met auto’s die allen geduldig wachten tot de koeien tijd hebben een paar stappen richting de berm te doen. Tjonge, lijkt India wel.
Uiteindelijk komen we in het plaatje Hintertux, achter het plaatsje Tux. ‘Hinter’ is ‘ Achter’, dus achter Tux ligt Hintertux. Hoe verzin je het.
Hier stoppen we. Kan ook niet anders want de weg houd hier op. We komen voor een bezoek aan een echt grote jongen. Onze eerste berg van boven de 3000m, de ‘Gefrorener wand’. Niet echt een stoere naam voor een berg trouwens.
Met drie kabelbanen komen we vanuit het dal op 3250m hoogte. Vanuit de zon staan we in drie kwartier in de sneeuw. We kijken wat rond op de top en schieten wat foto’s. Een paar lokale helden gaat met een snowboard een ijzige piste af. Verder is er niet veel te zien.
In tegenstelling tot de meeste bergtoppen heeft deze geen restaurant. En uitzicht hebben we niet want we staan in een dikke mist. Niet meteen roepen dat wij altijd in de mist staan op een berg, want op deze hoogte spreek je eigenlijk niet van mist. Dit zijn gewoon de wolken. Hier is het 90% van de tijd niet helder. Maar who cares? We staan op 3250m, een beetje reiziger heeft die hoogte op zijn CV staan. En wij nu ook.
We nemen de kabelbaan weer naar beneden en zien onderweg de berg veranderen van besneeuwd naar rotsachtig en vervolgens steeds groener worden met steeds meer gras en passeren de boomgrens. Uiteindelijk staan we weer in het groene en zonnige Zillertal. We hebben het weer overleefd. Mijn hobby zal het nooit worden, kabelbanen, maar het is wel een makkelijke manier om boven op een berg te komen. Al ben je welbeschouwd knettergek als je 46 euro betaald voor een kabelbaan die je naar een bergtop brengt waar je niks ziet. Maar ach, dat rechttrekken van het financiële daggemiddelde was slechts een voornemen. Het ging al mis bij de € 4,- parkeergeld en tweemaal € 6,- intree bij de waterval en de € 7,50 tol op de Gerlopas. En dat is helemaal zot, koop je eerst een tolvignet, kun je ook nog eens apart tol betalen op een bergpas.
De terugweg gaat in het begin lekker. Met klimmen is de Caddy niet de snelste maar hij komt wel boven. In het dalen is hij – en zijn bestuurder – echter een kei. We rijden gewoon met de locals mee. Ook al rijden die dus zo vreemd. Oostenrijkers, Italianen en Duitsers die commentaar krijgen op hun rijden in de bergen van een Hollander, dat zegt toch wel wat (over beide partijen…)
Maar op de klim naar de Gerlopas treffen we een Poolse touringcar. Er vormt zich een ware file achter hem, en door de bochtige weg is het onmogelijk op een veilige manier in te halen. De locals deert dat niet echt. Zij halen gewoon in en gaan er vanuit dat er geen tegenligger de bocht om komt. Misschien wordt je in de bergen geboren met een zesde zintuig dat om een hoekje kan kijken.
Hoe dan ook, ik doe het niet na. Dus hobbelen we mopperend achter de touringcar aan. Wat doet dat grote spul op dit kleine weggetje? Ja, die mensen mogen ook van de mooie weg genieten, maar doe dat dan niet als ik er lang moet. Na een hele tijd komt er eindelijk een recht stuk en durven ook wij er voorbij. Tijdens de daling zien we een stuwmeer dat we op de heenweg niet gezien hadden. Dus we stoppen om wat foto’s te maken. Niet handig, terwijl we teruglopen naar de auto rijd er een Poolse touringcar voorbij.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
